Το παραμυθάκι του γράμματος Φ!

Μια φορά κι έναν καιρό όπως λεν’ στα παραμύθια ήταν γράμμα τρομερό που γυρνούσε μες στο δρόμο με φανάρι λαμπερό. Φι το έλεγαν οι φίλοι και το φώναζαν συχνά μες στα σπίτια να γεμίσει το δωμάτιο φιλιά.

 Ήταν όμορφο, μεγάλο και πολύ καμαρωτό και όπου κι αν γυρνούσε φορούσε φωτοστέφανο  χρυσό. Όταν το έβλεπαν στο δρόμο περήφανο να περπατεί , τα άλλα γραμματάκια  φεύγαν με σκυμμένη κεφαλή. Μα γιατί κι εμείς παιδιά να μην είμαστε φωτεινά και λαμπερά; Μήπως και εμείς δεν είμαστε της αλφαβήτας τα παιδιά; 

Μη φοβάστε γραμματάκια και παράπονα μην είστε, είμαι μέσα στις πιο όμορφες λεξούλες  και χαρούμενο  ηχώ!!Εγώ φτιάχνω τη φωτιά που ζεσταίνει τα παιδιά, εγώ φτιάχνω τα φιλιά που δίνει η γλυκιά μαμά, εγώ  φτιάχνω τη λεξούλα που είναι τόσο αγαπητή σε όλα τα καλά παιδάκια, είναι η φιλία η παντοτινή.

Εκείνα μόλις άκουσαν αυτά ξανασκέφτηκαν σωστά και είπαν να φτιάξουν στο Φι  μία ωραία βάρκα από φύλλα και πανί για να ταξιδεύει μακριά φως να γεμίζει τους δρόμους και χαρά!!!